ΤΙ ΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ; ...

Αναμετρώντας τα τελευταία σαράντα χρόνια της ζωής μου, με τρόμο διαπιστώνω την αδυναμία να εξηγηθούν λογικά απορρίψεις ηθικών και πολιτικών πίστεων και αντιλήψεων , διαψεύσεις συλλογικών οραμάτων και προσδοκιών και η κατάρριψη των πιό ισχυρών ιδεολογικών προβλέψεων. Οι συλλογικές κοινωνικές ιδεολογίες , ακολούθησαν την τύχη των δεινοσαύρων και των νεκρών γλωσσών. Απλά εξαφανίστηκαν , χωρίς να δώσουν κάποια ένδειξη της αιτίας που προκάλεσε αυτή τους την εξαφάνιση, ελευθερώνοντας το πεδίο στους ερευνητές για κάθε είδους συμπέρασμα. Η "Δημοκρατία" μας , βοά για την "ισότητα" των πολιτών της και ταυτόχρονα νομιμοποιεί την προσδοκία του καθ΄ένα από εμάς να υπερβεί την αφετηριακή του κατάσταση , προκειμένου να ανεβεί στην πυραμίδα της κοινωνικής καταξίωσης , του πλούτου ή του κύρους. Αυτή η νομιμοποίηση όμως οδηγεί και το μέλλον της "Δημοκρατίας" μας σε ιδιωτικοποίηση , οι συλλογικοί στόχοι ως εκ τούτου υπολείπονται σε ισχύ των ατομικών , ώστε οι πρώτοι να εξασθενούν διαρκώς , μέχρι την πλήρη εξαφάνισή τους. Η δυνατότητα οραματισμού ενός συλλογικού μέλλοντος που θα υπερβαίνει τις ατομικές προσδοκίες , μειώθηκε δραστικότατα στις ημέρες μας. Η κοινωνία μας δεν προσανατολίζεται σε ένα καθορισμένο σκοπό αλλά σε αμέτρητα "θέλω". Μα αυτό είναι που προσδίδει και στην πορεία μας προς το μέλλον ένα χαοτικό και απόλυτης τυχαιότητας χαρακτήρα. Πώς να σχεδιάσεις τα σχήματα που θα έχει κάθε φορά η σταγόνα μελάνης που πέφτει σε ένα ποτήρι με νερό; Τι γίνεται λοιπόν; Μετακινούμαστε ,επιβάτες στο σαπιοκάραβο του χρόνου, από το σχεδόν γνωστό παρόν προς ένα ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΥΡΙΟ. Πολές ελπίδες θα μαραθούν, αμέτρητες προβλέψεις θα διαψευσθούν αλλά εμείς εκεί, πείσμωνες και επίμονοι, θα συνεχίζουμε να επαναδιατυπώνουμε προσδοκίες...Μα μας απομένει και τίποτε άλλο;