Πόσοι θεοί χρειάστηκαν
Για ν’ αποτύχει ένας;
Στον Αντώνη Καρκαγιάννη
Φτάσαμε λοιπόν σ’ εκείνο το σημείο της τραγωδίας όπου είτε κάνουμε κάτι είτε δεν κάνουμε κάτι, το αποτέλεσμα είναι πάντα εις βάρος μας. Η Ελλάδα υφίσταται πλέον μιαν εκτροπή. Σε άλλες εποχές ο στρατός θα προέβαινε σε πραξικόπημα. Τώρα την «έκρυθμον κατάστασιν» κανοναρχούν τράπεζες, χρηματιστές κι επιχειρηματίες. Τότε οι «απηυδισμένοι» πολίτες αναζητούσαν έναν λοχία ν’ αναλάβει σωτηρία δράση. Τώρα η salus populi επαφίεται στον πατριωτισμό του παρατυχόντος Βγενόπουλου, Δασκαλόπουλου και πάει λέγοντας. Ευτυχώς οι Κοσκωτάς, Σαλιαρέλης κλπ βρίσκονται εκτός φυλακής ενώ ο Κόκκαλης δεν πήγε ποτέ. Άρα όλες οι εφεδρείες του έθνους είναι παρούσες. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας τεχνοκρατών και κεφαλαιούχων είναι ante portas. Η επόμενη πράξη του δράματος όταν ο ΓΑΠ αντιληφθεί την πλήρη ανεπάρκεια και του ίδιου και της κυβερνήσης του η οποία δεν μπόρεσε ατυχώς να υπερβεί τα αλογοσκούφια στάνταρντς. Δεδομένου όντως ότι ο Καραμανλής ο Μικρός –ο και ρίψασπις λεγόμενος –την έκανε νωρίς αφήνοντας στάχτη και μπούρμπερη. Απ’ την άλλη όσο στα κανάλια κυριάρχουν οι απόψεις του Αδωνίδος , της συζύγου του, του Λάκη η του Βγενόπουλου –δυστυχώς ο Κούγιας σιωπά επί του παρόντος –τόσο ο ΓΑΠ μου γίνεται όλο και πιο συμπαθής. Μου θυμίζει ήρωα αλεξανδρινής παρακμής, εγκλωβισμένο πορφυρογέννητο σε βυζαντινή ίντριγκα και απαισιόδοξο στοίχο του Καβάφη. Ο τραγικότερος των Παπανδρέου. Στα χέρια του έσκασε η βόμβα που οραματίστηκε ο παππούς του και φιλοτεχνούσε ο πατέρας του επί είκοσι χρόνια: Η Ελλάς δηλαδή της ξεπουλημένης ευμάρειας, των δωσίλογων που έγιναν νεόπλουτοι και των επαγγελματιών αριστερών που κατέληξαν επιχειρηματίες. Δυστυχώς το άνθος της φυλής θυσιάστηκε πολεμώντας στα βουνά της Ηπείρου ανάμεσα στο 1940-50. Όσοι επέζησαν ήσαν αναλογικά το σκάρτο πράγμα. Του «Ματαρόα» βεβαίως εξαιρουμένου. Κι έτσι από μπλόφα σε μπλόφα κι από απάτη σε απάτη φτάσαμε στο νυν grand finale με ευτυχισμένους επιδοτούμενους αγρότες, φοβικούς μικροαστούς, υπάλληλους θρεμμένους από την παραοικονομία σαν τους χοίρους της Κίρκης και κρατικοδίαιτους εργολάβους που είναι συγκροτηματάρχες συγχρόνως και υπεύθυνοι της γελοιωδέστερης τηλεόρασης του κόσμου. Με αυτά τα εφόδια παιδείας και ιδεολογίας καλούνται οι Έλληνες να ν’ αντιμετωπίσουν μια κρίση που δεν είναι δα και προς θάνατον, απαιτεί όμως στοιχειώδη συλλογικά ανακλαστικά, κοινωνική συνείδηση και τρόμο Ιστορίας. Ο, τι δηλαδή φωνάζουμε εδώ και 15 χρόνια. Κι αυτά ακριβώς αποτελούν τα πρακτικά ελλείμματα, την ουσιαστική υστέρηση και την αληθινή κρίση του τόπου. Εφόσον στις κρίσεις οι λαοί αποδεικνύουν ότι είναι κάτι περισσότερο από απλή συνομάδωση ατομικών, εγωτικών περιπτώσεων.
ΥΓ. Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι. Πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω; Κ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου