...Η βιωματική γλώσσα της προσωπικής ευθύνης είναι μια χαμένη γλώσσα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναζητούμε διαρκώς προσχήματα προκειμένου να απωθούμε τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτουν οι αστοχίες μας· πασχίζουμε να μη βιώσουμε την αγωνία. Οι περισσότεροι αντιδρούμε όπως οι κάτοικοι της Λήμνου τον Ιούνιο 2009, οι οποίοι προπηλάκισαν και τελικά έδιωξαν κλοτσηδόν κλιμάκιο εφοριακών όταν αυτό επιχείρησε να κάνει φορολογικούς ελέγχους στα καταστήματά τους («Ελευθεροτυπία», 26/6/2009). «Από μας βρήκατε να αρχίσετε;» είναι η μόνιμη επωδός ουκ ολίγων ελεγχομένων πολιτών. «Να αρχίσετε από τους μεγάλους» - τους άλλους. Και όταν οι «μεγάλοι», όπως ο Καρβέλας, ο Κεφαλογιάννης, ο Βουλγαράκης, ο Αλογοσκούφης, κι ο Κοντομηνάς ελέγχονται, μεταθέτουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ευθύνη σε «σκοπιμότητες» των αντιπάλων τους. Φταίω; Εγώ;
Ναι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Η γλώσσα της ευθύνης, όμως, είναι πρωτίστως ηθική, και μετά όλα τα άλλα (πολιτική, νομική, διοικητική). Όταν ο φοροφυγάς ταβερνιάρης, ο διεφθαρμένος επιχειρηματίας, ο Αλογοσκούφης, ο Καραμανλής, και οι λοιποί πολιτικάντηδες αποποιούνται τις επιμέρους ευθύνες τους, απωθούν τη δυνατότητα να ξαναδούν το ρόλο τους διαφορετικά, να σχετιστούν με τον εαυτό τους και τους άλλους πιο αυθεντικά. Αρνούνται να βιώσουν την αγωνία, για να μη χρειαστεί να αλλάξουν. Γι αυτό τα λόγια τους είναι τόσο υποκριτικά, κίβδηλα, και ανέμπνευστα.
Αν είχαν την απαιτούμενη αυθεντικότητα, αυτή που παράγεται από τη βίωση της αγωνίας, θα έλεγαν αυτό που τόσο αξιοθαύμαστα είπε ο 28χρονος Παναγιώτης Διώτης στο σημείωμα που άφησε, πριν την απόπειρα αυτοκτονίας του, όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο της Νομικής, παραπλανώντας τόσο τους γονείς του όσο και τον υπουργό Δημόσια Τάξης που τον είχε προσλάβει ως σύμβουλο: «Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια. […] Πρέπει να τιμωρηθώ για τα λάθη που έχω κάνει….» («Βήμα», 20/12/2009). Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα βίωναν την αγωνία του Παναγιώτη;
κείμενο του κ. Χαρ. Τσούκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου