λαλεί πουλί, παίρνει σπειρί, κ’ η μάνα του ζηλεύει...
Ο Απρίλης με τον Ερωτα χορεύουν και γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
Και μέσ’ στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπρούδα,
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα...
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρι
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει
όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Τρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της
Αγάπη κι έρωτας καλούν τα σπλάχνα τους τινάζουν
τα σπλάχνα τους κ’ η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Τριαντάφυλλα ’ναι θεϊκά στην κόλαση πεσμένα.
Κι άνθιζε μέσα μου η ζωή μ’ όλα τα πλούτια πώχει,
Συχνά τα στήθια εκούρασα, ποτέ την καλοσύνη,
Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.
Πάλι μου ξίπασε τ αυτί γλυκειάς φωνής αγέρας,
κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας,
Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κ’ έρμο,
Η δύναμη σου πέλαγο, κ’ η θέληση μου βράχος.
Με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρ’ έχουν τα μάτια,
Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.
Δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους.
Εστησε ο Ερωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,
και μές στη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,
ανάκουστος κελαηδισμός και λιποθυμισμένος.
Αλαφροήσκιωτε καλέ, γιά πες απόψε τι είδες;
Νύχτα γεμάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Αστραψε φως, κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του.
Απομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου.
Φώς που πατεί χαρούμενο τον Αδη και το Χάρο,
Ελεγα, πως την είχα ιδεί πολύν καιρόν οπίσω,
κάν σε ναό ζωγραφιστή με θαυμαστό περίσσο,
κάνε την είχε ερωτικά ποιήσει ο λογισμός μου...
Κι έχασα αυτό το θεϊκό πρόσωπο γιά πολλή ώρα,
γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου,
που έτρεμαν και δε μ’ άφηναν να βγάλω τη μιλιά μου.
Δεν το ’λπιζα να ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου