ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ ...

 Έπεσα στο παρακάτω ποίημα εντελώς τυχαία, κατά τη διάρκεια ενός surfing εκ των συνήθων, σε  e-ημερολόγια και ιστοσελίδες, κατευθυνόμενος από τα blogrols  εντελώς αφηρημένα...
Το μάτι μου "κλείδωσε" η αράδα   Αη-Γιάννης Ρηγανάς, Ερμίτσα, 1988 και έτσι - λόγω εντοπιότητας - διάβασα ολόκληρο το ποίημα που αφιερώθηκε στον Θύμιο από τον Κάπα , (υποθέτω εκ του Κώστας) .


     Άκρως  δραματική η ιστορία μιας ομάδας παιδικών φίλων που καταλήγει - κατά τη διάρκεια μιας κυνηγετικής εξόρμησης στην περιοχή του Ρουπακιά - σε αιματηρό επεισόδιο (χειρότερα αυτοκτονία) Το δράμα επιτείνει τόσο η εποχή (...άνοιξη γεναία τα χρώματα κι οι μυρωδιές πονούσαν τη ματιά...) όσο και η παιγνιώδης διάθεση των εκδρομέων ( τόση ομορφιά, τόση γιορτή ωραία...) με υποσυνείδητα υποβόσκον στο ποίημα το "ηθικό" και ψυχικό άγος που ο Θύμιος κουβαλούσε με την εν μέρει επιφανειακή αποδοχή της "ιδιαιτερότητάς" του από την παρέα αλλά και την ουσιαστική απόρριψή της κατ΄ουσίαν... 


    Προσπάθησα να βρω μια επαφή με την paragrafos στο ιστολόγιο  http://parakeimena.blogspot.gr/
αλλά δεν βρήκα κάποιο  mail ώστε να ζητήσω περισσότερες πληροφορίες και για το πραγματικό ή μη του story του εξαιρετικού ποιήματος. Kαι τούτο για να μπορώ να σας δώσω και την πραγματική διάστασή του (αν) γεγονότος, πέραν της ποιητικής. Ακόμη μου μένει η απορία εάν η paragrafos - ή ο Καπα - έχουν ρίζες στην περιοχή ... Αν δουν η paragrafos ή ο Καπα  την ανάρτηση  ή υπάρχει κάποιος από τους φίλους που με διαβάζουν  που ξέρει κάτι για όλα αυτά,  ας μπει στον κόπο να μου το γνωρίσει στο e-mail:     xalali@ yahoo.gr  Θα είμαι υπόχρεως ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ :

Ματωμένη άνοιξη - Ο Θύμιος

Από καιρό είχε αφήσει το σχολείο

τον διώξανε τα ήθη τα σεμνά

κανείς δεν ήξερε που έμενε στ' αλήθεια 

κι όσοι γνωρίζαμε, το λέγαμε κλεφτά.

Είχε συνήθειο του να δίνει μαργαρίτες

σε όλα μας τα παιδιά τής γειτονιάς

κι ανάμεσά μας έτρεχε με χάρη

στα χέρια έχοντας ανθούς πορτοκαλιάς

Μες στα χωράφια ολημερίς και στις αλάνες

μπάλες κλωτσούσαμε, φωνάζοντας τρελά

μαζί κι ο Θύμιος που όλοι αγαπούσαμε

να τραγουδά, να χαίρεται, να παίζει, να γελά.

Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε που χάθηκε ο δόλιος

οι άνοιξες κυλήσανε νωρθά και σιωπηρά

ώσπου μια μέρα φάνηκε, ερείπιο και μόνος.

Φαρμάκια τον ποτίζανε και καταθλιπτικά.

Ήταν, θυμάμαι, μια άνοιξη γενναία

τα χρώματα κι οι μυρωδιές πονούσαν τη ματιά

τόση ζωή, τόση ομορφιά, τόση γιορτή ωραία

κυνηγώντας πλησιάσαμε, στον Αη-Γιάννη Ρηγανά

κι ομοβροντίες ρίχναμε, στις ράχες, στο νερό

"δώστε να ρίξω, ρε παιδιά, κι εγώ στον ουρανό"

μάτια, μυαλά κι αίμα πηχτό στα ρούχα μας, στα χείλη

στα χείλη που τον φώναζαν "πούστη", κρυφά παντού

το Θύμιο που μας έραινε μ' ανθούς πορτοκαλιού.

           Στη μνήμη του Θύμιου

           Αη-Γιάννης Ρηγανάς, Ερμίτσα, 1988 

           Με ενοχές

           Κάπα