ΚΡΙΣΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Περιδιαβαίνοντας διάφορες ιστοσελίδες και άρθρα του τελευταίου καιρού, από απλή ¨διαστροφή¨ περί τα οικονομικά και μόνο , διάβασα αρκετές αλήθειες , πολλά φαντασιόπληκτα κείμενα και αρκετές φρέσκιες αλλά ταυτόχρονα «κλασσικές» διερευνήσεις του φαινόμενου της Οικονομικής κρίσης. Κατέληξα σε ορισμένα συμπεράσματα και χωρίς να διεκδικώ δάφνες αναλυτή , σας τις παρουσιάζω , μπας και βγάλουμε κάποια άκρη…

Η καλλιέργεια του φόβου στην κοινωνία για την έκταση, τη διάρκεια και τη σφοδρότητα της κρίσης έχει ως μοναδικό στόχο να εξαναγκάσει την κοινωνία να παραιτηθεί ακόμη και από τα τελευταία δικαιώματά της, τις τελευταίες κατακτήσεις που έχουν απομείνει στον εργαζόμενο. Όμως μια κρίση αποτελεί πάντα μια καλή ευκαιρία για το κεφάλαιο και τους ανθρώπους του. Μπορεί να αδυνατούν να κάνουν οτιδήποτε για την αντιμετώπισή της επι της ουσίας, αλλά δεν πρόκειται να την αφήσουν να πάει χαμένη. «Ποτέ δεν αφήνεις μια σοβαρή κρίση να πάει χαμένη», είπε πρόσφατα ο Ραμ Εμάνουελ, επικεφαλής του επιτελείου του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Και η αλήθεια των λόγων του , φάνηκε άμεσα , με την κατάρρευση κάθε συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας , συντονισμένα , σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας και ιδιαίτερα στη χώρα μας . Για ν’ αντιμετωπιστεί η κρίση με τους όρους του κυρίαρχου συστήματος, πρέπει οι εργαζόμενοι ν’ αποδεχθούν να ζουν σε μια ακόμη πιο ζοφερή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα απ’ ό,τι μέχρι σήμερα. . .Τέτοιες κρίσεις ο παγκόσμιος καπιταλισμός γνώρισε προηγουμένως τρεις: Το 1873-1896 μέσα από την οποία ξεπήδησαν το καπιταλιστικό μονοπώλιο και ο ιμπεριαλισμός. Το 1914-1948 κατά την οποία εκδηλώθηκαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και το γνωστό κραχ του 1929-1930. Και το 1974-1992 κατά την οποία εκδηλώθηκε η νεοσυντηρητική επίθεση του κεφαλαίου και συντελέστηκε η διάλυση του « υπαρκτού σοσιαλισμού ».

Οι κρίσεις δεν έχουν επίκεντρο τις επιμέρους οικονομίες, αν και εκδηλώνονται με τον πιο εκρηκτικό τρόπο σ’ εκείνες που κυριαρχούν διεθνώς, αλλά το παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Το κρίσιμο στοιχείο στην πορεία αυτής της κρίσης είναι η κίνηση του ποσοστού κέρδους. Καμιά κρίση στον καπιταλισμό δεν έχει δεδομένη εξέλιξη ή κατάληξη, πολύ περισσότερο αυτές οι κρίσεις «ορόσημα» ή «ειδικού τύπου». Η ρήση που θέλει την κρίση ν’ «αποτελεί μια ευκαιρία για να κάνεις πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις πριν» δεν ισχύει μόνο για το κεφάλαιο, αλλά και για τους εργαζόμενους ! Έτσι προβάλλει αδήριτα η ανάγκη για κάθε ένα από εμάς, να επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στα πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές επιλογές που μας παρουσιάζουν! Να απορρίψουμε με αποφασιστικότητα την αδιέξοδη πρόταξη του κοντόφθαλμου προσωπικού «συμφέροντος» για χάρη του κοινού ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ (αυριανού, των παιδιών μας στην ουσία), την αποδέσμευσή μας από τα αγκυλωτικά δεσμά «ορθόδοξων» επιλογών (γραφειοκρατικά απολιθώματα της Δικτατορίας ΕΠΙ των εργαζόμενων , μόλις χθες) και καταδικάζοντας αυτούς που αρνήθηκαν «πείσμονες» να επιτελέσουν , αναλαμβάνοντας ευθύνες , το έργο της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ στην πολιτική ζωή της χώρας . Φτάσαμε στο παρά ΔΥΟ της κατάρρευσης ως κοινωνία και χώρα , πρέπει επι τελους να ξυπνήσουμε, να στείλουμε το δικό μας μύνημα στους υπεύθυνους της σημερινής μας κατάντιας (χωρίς να εξαιρούμε απο τους παραλήπτες του και τις "ίδιες" πρακτικές του παρελθόντος μας) και αυτό θα γίνει με ένα και μοναδικό τρόπο! Την αγνόηση , την περιφρόνηση, την καταφανή αδιαφορία μας απέναντι σ΄ αυτούς που διεκδικούν τη "λύτρωσή" μας , τους εξ απονομής κομματικούς σωτήρες μας , τους αδαής που μαθαίνουν στου "κασίδη το κεφάλι" την καθυπόταξή μας στα κελεύσματα της κάστας που λιμαίνεται τη χώρα πέρα απο χρώματα και "ιδεολογίες". Η ανάπτυξη αντιδράσεων απέναντι στους λιμάρηδες - κομματόσκυλα , που με αφορμή τις προσεχείς εκλογές θα ξαναπροσπαθήσουν να καταδημαγωγήσουν ένα πενόμενο και μισοφοβισμένο κόσμο , είναι καθήκον απέναντι στην προσωπική μας αξιοπρέπεια όσο και ελάχιστη υποχρέωση προς τα παιδιά μας και το μέλλον...