Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

...ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ...

Σε ένα μικρολίμανο του Ιονίου , ζει ο κυρ Παναγιώτης , απόμαχος της θάλασσας, σκληρός και έμπειρος άνθρωπος με πολλά μπάρκα στο φυλλάδιό του, με εμπειρίες και γνώση της ζωής. Ο άνδρας αυτός , είχε την τύχη να αποκτήσει ένα γυιό με βαριά αναπηρία (σύνδρομο Down) και που τον είχε μη στάξει και μη βρέξει μέχρι που το παλληκαράκι εξεμέτρησε το ζην προ ετών , σε ηλικία 25 μέχρι 30 ετών (πόσο ακριβώς δεν ξέρω). Σας ορκίζομαι ότι δεν άκουσα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου Πατέρα να απευθύνεται με τόσο ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ στο παιδί του , όσο ο κυρ Παναγιώτης στο Σπύρο !Δεν σας κρύβω ότι την πρώτη φορά που άκουσα μια τους "συνομιλία" , δάκρυσα...Ο Πατέρας μιλούσε και το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε από χαρά και αγαλλίαση . Το χαμόγελό του μαρτυρούσε την απόλυτη ευτυχία που του έδιναν τα τρυφερά λόγια του Πατέρα ! Μια επικοινωνία τόσο τέλεια κι΄ ας έμοιαζε σαν νάταν "μονόπλευρη" ! Θυμήθηκα τη συνομιλία εκείνη τώρα που αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με ένα "μεγάλο" παιδί και βλέπω αραιά και πού το μισάνοιχτο στόμα να "σπάει" σε χαμόγελο ,τα βαθουλωμένα μάτια να λαμπυρίζουν για λίγο ,η ανημπόρια να νικιέται έστω για όσο χρόνο κρατάει η κουβέντα ... Κυρ Παναγιώτη , ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ...πολύ καλύτερα !...

4 σχόλια:

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλέ μου φίλε ο κυρ Παναγιώτης μπορεί να μη διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο.
Σε πληροφορώ όμως ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα.Εχω εμπεδώσει από πολύ μικρός ότι το μόνο αγαθό που αξίζει είναι η υγεία.Και μόνο γι' αυτό οι άνθρωποι θα έπρεπε να αισθάνονται πολύ τυχεροί.Δυστυχώς το θεωρούν αυτονόητο επειδή συμβαίνει να την έχουν και σπαταλώνται σε ανούσια πράγματα.
Να είσαι καλά,καλημέρα!

o Ξερόλας είπε...

@ zeidoron,

Μάλλον τόχει διαβάσει πολύ πριν το διατυπώσω γραπτά. Το διάβασε (ίσως), στο σεβασμό και στο θαυμασμό μου...Σε ευχαριστώ για την επικοινωνία zeidoron καθώς και για τις ωραίες σου σκέψεις !...ΟΑΣΗ !...

Ανώνυμος είπε...

ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΒΡΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΑΤΙ; ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ; ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ;
ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ.

o Ξερόλας είπε...

@ Aνώνυμο 6.34

Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως δεν είναι δυνατό να βγαίνεις στο "κλαρί" όταν συμβαίνουν πολύ σοβαρά πράγματα δίπλα σου. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, θα τα ξαναπούμε όταν τα πράγματα κι ο κουρνιαχτός κατακάτσουν λίγο μέσα μου...