Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

... ΗΡΘΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΙ "ΦΙΛΟΙ" ...


" Ήρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι·
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά."


Από το Άξιον Εστι του Οδυσσέα Ελύτη



  Τον τόπο κατατρώγει επί τριάντα χρόνια μια ισοπεδωτική λοιμική. Αναποδογύρισμα αξιών, προσχηματική δημοκρατία, θεσμοί κατά το δοκούν και à la carte, κυριαρχία των μετρίων παντού, περιφρόνηση εκείνου του λιτού τρόπου ζωής που γαλούχησε γενιές και γενιές με αριστοκρατική πενία, εξανδραποδισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας στο όνομα της υπερκατανάλωσης, του επιδεικτικού πλουτισμού, του ιδεολογικοποιημένου σταρχιδισμού και της επιβολής του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Ένας ανατριχιαστικός μεταμοντερνισμός όπου όλα πάνε με όλα επειδή τα πάντα επιτρέπονται. Ονειρεύομαι μιαν εποχή που το life style και η αισθητική του Κωστοπουλισμού θα προκαλούν ντροπή. Κι που το «εγώ» θα υποτάσσεται στο «εμείς». Η διάβρωση του κοινωνικού ιστού επέφερε την ανάλογη διάλυση του παραγωγικού αφού υπαλληλοποίησε ακόμη και την πρωτογενή οικονομία καθιστώντας τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους κρατικοδίαιτους. Τότε τα ΜΟΠ, μετά το ΕΣΠΑ, τώρα η αγία Δόση για έναν λαό χρόνιων εξαρτημένων. Καταντήσαμε μια χώρα που δεν παράγει κυριολεκτικά τίποτε και που βολεύτηκε να ζει με την «ελεημοσύνη» των ξένων. Η σπιρτάδα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ρωμιού χάθηκαν στις δοτές εργολαβίες και την ταύτιση μ’ ένα κόμμα-πατρόνο. Έτσι όμως φαλκιδεύτηκαν βάναυσα όχι μόνο η εθνική αξιοπρέπεια αλλά και η εθνική κυριαρχία. Επιπλέον την ιδεολογική και πολιτική κρίση –οι φθαρμένοι και οι διεφθαρμένοι είναι ανίκανοι να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν– επιτείνουν ο ακαταδάμαστος λαϊκισμός, –του kitsch η μάνα–, που σαρώνει όλο το πολιτικό φάσμα από δεξιά προς αριστερά και που εμποτίζει τα ΜΜΕ με κορωνίδα την τηλεοπτική μπαλαφάρα.

Με τέτοια πρότυπα η παιδεία ούτε ευδοκιμεί –ιδιαίτερα όταν οι δάσκαλοι καθίστανται κομματόσκυλα– ούτε  ο πολιτισμός ακμάζει αφού όλα εξαρτώνται από τα κριτήρια της αγοράς. Βρισκόμαστε στην οριακή στιγμή όπου οι ταγοί μας, πολιτικοί και πνευματικοί, γνωρίζουν –ή παζαρεύουν– τη τιμή όλων των πραγμάτων αλλά αγνοούν την αξία του οποιουδήποτε. Η παχυλή ημιμάθεια και ο διανοουμενίζων σνομπισμός έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν των κυρίαρχων ελίτ. Η πατρίδα είναι πνευματικά ανοχύρωτη και πολιτικά παραδομένη. Όσο για τις «αρχαιότητες» ή τις «ορθοδοξίες», αυτές έχουν καταστεί εύκολο σύνθημα –το οποίο δεν κατανοούν καν– στα χείλη των νεοφασιστών. Ξέρετε, όλων αυτών που επιχειρηματολογούν με τα μούσκουλα.

Αφού όμως η Αριστερά ενοχοποίησε τον πατριωτισμό στο όνομα ενός ανιστόρητου διεθνισμού, ταυτίζοντάς τον με τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, ήταν φυσικό να βρουν χώρο οι επαγγελματίες «πατριώτες» για να δράσουν. Κι ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλός και απόλυτα μπερδεμένος. Φίλοι από το εξωτερικο εκφράζουν τη λογική απορία πως είναι δυνατόν στο κοινοβούλιο μας τα κόμματα να μην συμφωνούν ούτε καν στο ελάχιστο. Και μάλιστα ούτε αυτή τη κρισιμότατη στιγμή. Φταίει το ότι λέμε την αλήθεια μισή κι ότι βολευόμαστε ακόμη με εύκολες λύσεις σωτηρίας ενώ η πραγματικότητα είναι οδυνηρά διαφορετική. Δηλαδή μόνο μέσα από πόνο θα βγούμε σ’ ένα ξέφωτο. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την παιδαγωγική διάσταση της κρίσης και ν’ απομακρυνθούμε απ’ όλους εκείνους που μιλάνε για αλλαγές επειδή ακριβώς δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτε.

ΥΓ. Όταν τελείται εντός του ακαδημαϊκού χώρου εγκληματική πράξη, δεν μπορεί ο πρύτανης να σφυρίζει κλέφτικα. Δεν μπορεί να μην έχει ευθύνες. Ντροπή. Το παράδειγμα μας ως δασκάλων επηρεάζει άμεσα τους μαθητές μας. Σε τελική ανάλυση, καμία βία δεν είναι νόμιμη, καμία μειοψηφία δεν μπορεί να καταργεί την πλειοψηφία, καμία δημοκρατία δεν επιτρέπεται να υποθάλπει τραμπούκους.
του κ. Μάνου Στεφανίδη

Δεν υπάρχουν σχόλια: