Η ΠΛΑΤΕΙΑ ...

Μου αρέσει να βλέπω τα παιδιά της πλατείας. Μου αρέσει ο τρόπος που γλιστράνε πάνω στα skate boards τους , που κάνουν άλματα, πέφτουν, σηκώνονται γρήγορα – γρήγορα και συνεχίζουν , σα να μην έπεσαν ποτέ… Χαίρομαι να βλέπω τις παρεούλες των αγοριών και των κοριτσιών που συζητούν , γελούν, τσιμπάνε κάτι , ως αργά, αργά το βράδυ . Οι φωνές τους τα σκόρπια γέλια , μερικές φορές και τα συνθήματα ενάντια στους αστυνομικούς που σπάνε την ησυχία της νύχτας , με ξανά νιώνουν ! Τα παιδιά της πλατείας με τα στρωμένα σαγρέ μάρμαρα και τα σιντριβάνια , περνούν τις ανέμελες ώρες της νιότης τους πάνω σε μια αποθήκη του νεοελληνικού ονείρου, πάνω σε τόνους σιδερικά – οχήματα , σύμβολα επιτυχίας και καταξίωσης των πατεράδων τους , στην ‘ταράτσα’ του υπόγειου γκαράζ του Δήμου… Γελάνε και χαίρονται τη νιότη τα παιδιά, μας βγάζουν απ΄τις βολές μας , μας αμφισβητούν και αξιολογούν - μάλλον με αυστηρά κριτήρια - τις καθημερινές πλευρές της ζωής μας, κατατάσσοντάς μας στους «Άλλους». Δεν έχουν και τόσο άδικο . Ο «Άλλος» είναι πάντοτε το αρνητικό μας. Εάν ο «Άλλος» είναι απολίτιστος , «Εμείς» είμαστε εκλεπτυσμένοι, αν εκείνος γκρεμίζει , εμείς δημιουργούμε ! Με τη διαδικασία αυτή , δημιουργούμε μια φυλή ( όχι με την γλωσσική ή την εθνική έννοια παρά με την «κοινωνική» ) προκειμένου να απωθήσουμε επάνω της ότι δεν αρέσει σ΄εμάς . Τα παιδιά της πλατείας δημιούργησαν ένα δικό τους κόσμο , έξω από το δικό ΜΑΣ , χωρίς προοπτική να μιλήσουμε για τα προβλήματα της κάθε πλευράς , και χωρίς καμιά πλευρά να επιχειρεί να κατανοήσει την άλλη. Τα παιδιά της πλατείας θέλουν να τα ανατρέψουν όλα , να τα κάψουν , χωρίς λογική και αυτοσυνείδηση αλλά όχι και χωρίς ΑΙΤΙΑ…Βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, διαβάζουν , τρέχουν από φροντιστήριο σε ιδιαίτερο, σε γλώσσες και σε μαθήματα, παρακολουθούν ένα αδιέξοδο σχολείο και στην καλύτερή τους , αν τελειώσουν το Πανεπιστήμιο, προορίζονται για μια θέση των 700 euro ! Μας παρακολουθούν και καταγράφουν με θλίψη την εργασιακή μας συμπεριφορά , μας βλέπουν να ξεπουλάμε με αλόγιστους δανεισμούς το δικό τους αύριο , να τους παραδίδουμε ένα κράτος ρεντίκολο από το ρουσφέτι και τη διαπλοκή. Περιχαρακώνονται έτσι τα παιδιά της πλατείας όλο και περισσότερο και κλείνονται όλο και στενότερα στη γωνία! Δεν θα αντιδράσουν; Είναι δυνατόν να έχουμε τοποθετήσει μέσα σε ένα τέτοιο σύμπλεγμα πραγματικοτήτων αυτά τα παιδιά και να μην αντιδράσουν; Το άσχημο είναι πως για γονείς και παιδιά, νοικοκυραίους και παιδιά της πλατείας ενώ υπάρχει αιτία για εξέγερση, δεν υπάρχει λογική και συνείδηση . Υπάρχει μόνο τυφλό άχτι και παραλογισμός. Έτσι φτάνουμε να βλέπουμε εικόνες του παρακάτω τύπου: